Aotearoa, land of the long white cloud

‘Que verde, wat groen’ hoorde ik om me heen toen ik landde vanuit Peru in Nederland. Ik heb precies hetzelfde gevoel als ik in de bus zit op weg van Auckland naar Rotorua. Na een erg droog en dor Australië waan ik mij in een groen en heuvelachtig, bijna sprookjesachtig landschap. Ik ben voor de tweede keer aangekomen in Nieuw-Zeeland en voel me weer helemaal thuis.

’s Middags haalt Ruru, de Stray driver mij op en gaan we met acht mensen op weg naar Taupo. Ik wilde graag naar Lake Aniwhenua waar ik zes maanden geleden een heerlijke hangi gegeten heb. Alleen er moeten minstens negen mensen daarvoor aanwezig zijn, dus hebben we een alternatief programma. Eerst langs de supermarkt om de nodige (alcoholische) versnaperingen te halen en dan gaan we via de modderpoelen van Wai-O-Tapu op weg naar Butcher’s pool; een warmwaterbron zwembad. Erg relaxt. Ook de volgende dag zoeken we in Taupo de warme wateren op. Verder maak ik een wandeling langs een klein stukje van Lake Taupo. Dit meer schijnt namelijk even groot als Singapore te zijn. Ik zie een watervliegtuig en tussen de eendjes in zie ik een zwarte zwaan! Een schitterend en elegant beest. Het kinderliedje ‘Witte zwanen, zwarte zwanen, mag ik mee naar Engeland varen’ zit de rest van de dag in m’n kop.

Napier
Vanuit Taupo neem ik de Intercitybus naar Napier. Op 3 februari 1931 verwoestte een aardbeving en de daarop volgende brand de hele stad. Vervolgens hebben ze de stad in de Art Decostijl herbouwd. Dit wil ik zien. Ik loop door het stadje en zie veel geometrische figuren in het straatbeeld terug. De gebouwen zijn in vrolijke kleuren geverfd en vertellen in de typerende blokvormige letters hoe oud ze zijn of wat het is. In verschillende steegjes is een aantal muurschilderingen terug te vinden. Ik loop naar de kust en kom aan bij de Sound Shell; een groot podium met een schelpvormige overkoepeling geverfd in pastelachtige kleuren. Verderop staat het beeld Pania of the Reef. Volgens de Maorilegende werd Pania gelokt door de sirene stemmen van de zeemensen. Ze ging naar hen toe, maar toen ze terug wilde zwemmen naar haar geliefde werd ze omgevormd tot het rif dat nog steeds voor de kust van Napier ligt. Verderop staat een fontein en ik wacht tot de Great Gatsby tevoorschijn komt.
Verder is Napier ook een havenstad en ik zie de ene na de andere vrachtwagen aankomen volgeladen met hout. Bomen zijn hier binnen 25 jaar volledig volgroeid en daardoor een gewild exportproduct.

Wellington
Ik heb een volle dag in Wellington waar ik op zoek ga naar Richard Willis, de docent die in 2007 het vak ‘Australia and New Zealand’ gaf. Er zijn twee universiteiten maar ik kom erachter uit dat je alleen Geografie kunt studeren aan de Victoria University of Wellington. Ik wandel de heuvel op waar het universiteitscomplex staat. Vervolgens dwaal ik door allerlei gebouwen omringd door studenten. Eindelijk vind ik de juiste verdieping. Bij het secretariaat informeer ik naar Richard maar helaas is hij al gepensioneerd. Alleen zomers geeft hij nog colleges.
’s Middags bezoek ik het altijd interessante Te Papa museum waarin ik weer nieuwe kunst ontdek en ’s avonds ontmoet ik de Straygroep weer. Een erg gezellige avond volgt waarin ik mijn Beer Pong skills weer verbeterd heb…

Abel Tasman National Park
De volgende dag neem ik de Bluebridge ferry naar het zuidereiland. We rijden door het Marlborough gebied dat bekend staat om de lekkere wijnen. In dit gebied kan het overdag heel warm worden, terwijl het ’s nachts weer flink afkoelt. Dit heeft invloed op de druif en daarmee dus ook de wijn. Dat moet natuurlijk geproefd worden! En de Pinot Gris is my favorite. Aan het eind van de middag rijden we langs de baai waar tijdens eb de boten op het droge komen te liggen. Uiteindelijk is daar weer de accommodatie die aan het begin van het Abel Tasman National Park ligt. Raar om dit nu in wintertijd te zien. Alleen de douche met uitzicht op zee is nog steeds hetzelfde: een fantastische ervaring.

De volgende dag bezoek ik de Pupu springs. Een bron waar het water heel helder blauw is, maar ook heel koud (zo’n 11 graden). Aan de kust waag ik nog een poging om te gaan zwemmen in de zee, maar voel na een tijdje m’n tenen niet meer dus daar blijft het dan ook bij. In de verte zie ik Farewell Spit liggen waar een half jaar geleden heel veel walvissen zijn aangespoeld. Op de een of andere manier raken ze daar gedesoriënteerd en weten ze niet hoe ze weg kunnen komen. Ook een Nederlandse jongen spoelde in deze regio een aantal maanden geleden aan...

West Coast
De westkust staat bekend om de vele regen die er valt. We komen aan bij de Buller rivier waar van de zomer het waterpeil heel laag stond en ik overspoeld werd door sandflies. Nu regent het en is het waterpeil al een flink stuk hoger. ’s Middags is het enige hoogtepunt van Westport de plaatselijke bierbrouwerij waar ik verschillende ales en pints proef gevolgd door een kleine kroegentocht… De volgende dag waai ik lekker uit boven de Pancake rocks en Blowholes in Punakaiki. Ook ga ik bonecarving doen. Ik tover een koeienbot om in een mooie varen, het symbool van Nieuw-Zeeland.

Aan het eind van de middag komen we aan in Franz Josef waar de zon doorbreekt en ik tropische palmen zie met op de achtergrond besneeuwde bergtoppen. Hier blijven we twee nachten en ik besluit de volgende dag weer de wandeling naar de gletsjer te maken. Dit keer met een heerlijk zonnetje erbij en maar weinig andere toeristen. Tussen twee grote bergwanden in stroomt de rivier wat ooit een volledige gletsjer was. Door wat klimaatveranderingen trekt de gletsjer zich steeds verder terug. Ik passeer watervallen, stap over vele kiezelstenen, zie allerlei roodachtige rotsen en uiteindelijk ligt daar de gletsjer gehuld in blauwe kleuren te blaken in de witte sneeuw.

Fox Glacier
Na m’n eerste parachutesprong van een halfjaar geleden wist ik dat dit niet de laatste keer zou zijn. Een van de mooiste skydives ter wereld schijnt die van Fox Glacier te zijn. En het begint weer te kriebelen dus ik besluit de sprong te wagen. Ik ga voor de 16500 feet (vorige keer was 13000 feet). Dit betekent een vrije val van 75 secondes! Eerst stap ik met de tandeminstructeur het krappe vliegtuigje in. Vervolgens stijgen we op en zie ik de groene vallei met een kronkelende rivier onder mij. Naar mate we hoger komen zie ik aan de westkust de oceaan liggen met daarvoor groene heuvels met meren bovenop die vanaf de grond niet waar te nemen zijn. In het midden zie ik de besneeuwde bergtoppen. De instructeur wijst Mount Cook (3754 meter / 12218 feet hoog) en Mount Tasman (3497 m/11473 ft) aan. Ook zie ik vele gletsjers waaronder de Victoria Glacier en de Fox Glacier liggen. Meer naar het oosten doemt een heel groot helderblauw meer op: Lake Pukaki. Dan is het zover. Ik had gevraagd om dit keer als laatste te springen en de andere twee voor mij verdwijnen in het niets. Je moet je handen op je borst houden en je hoofd goed naar achterhouden en zodra wij springen verdwijnt het vliegtuig boven mij vliegensvlug. Een paar seconde later voel ik een paar klopjes op m’n arm en mag ik relaxt om mij heen kijken, terwijl we razendsnel naar beneden zweven. De bergen steken weer boven mijn hoofd uit wanneer de parachute opengaat. Dit keer mag ik zelf sturen. Hoe gaaf is dat! In iedere hand heb je een hengsel vast en wanneer je aan de rechter trekt ga je dus naar rechts (en de linker naar links). Als je heel hard aan een kant trekt ga je draaien. Ik kan er geen genoeg van krijgen. Is echt cool om te doen. Het enige nadeel is dat je door de vele draaibewegingen al snel afdaalt. Ik was de laatste die uit het vliegtuig sprong maar de eerste die landt. Wederom weer een van mijn hoogtepunten deze reis!

Vanwege mijn skydive had ik geen tijd om Lake Murchison te bekijken. Gelukkig heb ik dit meer de vorige keer gezien alleen het regende toen dus was er weinig van de omgeving te zien. Dit keer heb ik mijn camera aan iemand meegegeven. Hij heeft voor mij schitterende foto’s genomen van een bergketen dat wordt weerspiegeld in het water. Als uit een brochure! We rijden verder zuidwaarts en ik word weer helemaal blij als ik de turkooisachtige Blue Pools zie. Dit blijft erg magisch. Ook zie ik dit keer een waterval waarbij je als je 30 seconde in de waterval staart en vervolgens je ogen naar de rotsen links verplaatst deze rotsen ook van boven naar beneden gaan bewegen. De verdere tocht naar Wanaka is volop genieten van alle natuurschoonheid.

In Wanaka aangekomen kun je leren vliegen zoals ik de vorige keer had gedaan. Dit keer wil een Ierse jongen dat ook proberen en ik mag met hem mee in ruil voor het vastleggen van zijn vliegkunsten. ’s Ochtends is het vrij mistig maar na een uurtje klaart het op en stappen we het vliegtuig in. Dit keer geniet ik nog meer van de mooie omgeving. In de verte zijn de bergtoppen wit en onder mij ligt het plaatsje Wanaka vredig aan het blauwe meer. We maken een bocht en via de rivier volgen we onze route terug naar de landingsbaan.

Skiën in augustus
Op weg naar Queenstown moet er gebungeejumped worden maar op de een of andere manier trekt mij dat nou helemaal niet. Ik spring liever nog een keer het vliegtuig uit. Een paar anderen uit de groep gaan er wel voor en het is wel leuk om te zien. De sfeer in Queenstown bevalt me dit keer stukken beter. Het is winter en Queenstown heeft meer de allure van een wintersportplaats voor mij. En skiën staat dan ook op de planning. De volgende dag zit ik in de bus richting Cardrona. Dit is nog een uurtje rijden vanuit Queenstown maar is adembenemend mooi. ’s Ochtends sms’t mijn nichtje Natalie of ik nog in Wanaka ben. Ik vertel haar dat ik op weg ben naar Cardrona om te skiën. Het blijkt dat zij ook vandaag daar gaat skiën! We spreken af om met elkaar te lunchen. Op de piste aangekomen heb ik de smaak alweer snel te pakken. En na een aantal afdalingen kom ik Natalie al eerder tegen samen met haar huisgenootjes. Het is ontzettend leuk om iedereen weer te zien en kletsen aan een stuk door. ’s Middags kies ik wat zwaardere pistes en de tijd vliegt voorbij. Moe maar voldaan en met flink wat spierpijn sluit ik de dag af met een welverdiende glühwein. Skiën in augustus was een groot succes!

Aoraki (Mount Cook)
Ook de tocht naar Mount Cook is prachtig. We rijden over de Lindis Pass en stoppen op dezelfde plek waar we deze zomer vele vergezichten hadden. Nu zie ik één grote witte sneeuwmassa en een buslading Aziaten die naar mijn idee voor het eerst sneeuw zien. Later rijden we door een vlak landschap waar grote sprinklerinstallaties bestaande uit lange armen op wielen de akkers besproeien. Een van deze sproeiers is maar liefst 1600 meter lang. Na een tijdje komen we aan bij Lake Pukaki en het is even mooi als vanuit de lucht. Verderop ligt Mount Cook op ons te wachten. Dit keer kan ik niet de wandeltocht naar het ijsmeer maken, omdat er een metersdikke laag sneeuw ligt. Ook de wandeling achter het hostel die naar de berg omhoog leidt is nu moeilijk voor te stellen. Wel krijg ik weer dat magische gevoel hier door de bergen die mij omringen, de vers gevallen sneeuw en de immense leegheid die mij omarmt.

Tekapo en Timaru
In Tekapo ga ik snow tuben. Dat is met zo’n rubberen band naar beneden glijden over de sneeuw. Erg leuk! Ik voel me weer helemaal 9 in plaats van 29. Na een uur houd ik het voorgezien en bekijk ik voor de derde keer het meest gefotografeerde kerkje van Nieuw-Zeeland aan de rand van Lake Tekapo. Dit keer geen pasgetrouwde Aziatische stelletjes die hun trouwfoto’s hier maken.
En dan eindelijk komen we aan in het plaatsje Geraldine waar Martine mij oppikt. Ontzettend leuk haar weer te zien. We halen Daniel op uit school (ik ben zijn favoriete nichtje) en ’s avonds komt Bruno uit z’n werk. Het voelt echt als een tweede thuis hier op het zuidelijk halfrond.

Oamaru
Ook spreek ik weer af met Ralph, mijn leraar Engels van de middelbare school. Hij laat me het stadje Oamaru zien waar nog veel gebouwen uit de negentiende eeuw bewaard gebleven zijn. Oamaru was een belangrijke havenstad waar graan, wol en gekoeld vlees verhandeld werd. In de buurt wordt kalksteen (limestone) ontdekt en dit blijkt uitstekend bouwmateriaal te zijn. Veel gebouwen zijn in een Victoriaanse stijl gebouwd. De Nederlandse film Bride Flight die we ’s avonds bekijken is voor een deel hier opgenomen. We rijden naar huis voor de lunch en genieten van een heerlijke maaltijd gemaakt door Ralph’s vrouw. ’s Middags gaan we de Elephant Rocks bekijken. Een partij rotsblokken van kalksteen die van een afstand lijkt op olifanten. Deze locatie is ook gebruikt voor het filmen van de Chronicles of Narnia. Het is er erg rustgevend met zo af en toe een schaap die vredig tussen de olifanten graast. Een kilometer verderop zijn walvisbotten en fossielen gevonden. Zo’n 25 miljoen jaar geleden lag Nieuw-Zeeland namelijk op de bodem van de oceaan.
Ook bezoeken we een kalksteengroeve. Met een grote graafmachine en een soort van ronde pizzasnijder aan het uiteinde snijden ze grote blokken kalksteen uit de rotspartij. Daarna moeten de blokken eerst uitdrogen om het vervolgens in kleinere stukken te kunnen zagen. De kalksteen wordt tegenwoordig vooral gebruikt om muren, open haarden en zuilen van te maken. Doordat de steen vrij zacht van aard is kunnen er echter ook kunstwerken van gemaakt worden. Bijvoorbeeld een Yellow Eyed pinguïn. Aan het eind van de dag gaan we op zoek naar de levende Yellow Eyed pinguïns maar die laat zich niet zien op het strand.

De volgende dag bezoeken we de Moeraki Boulders. Dit zijn erg grote ronde keien die her en der op het strand verspreid liggen. Hoe ze daar terecht zijn gekomen is volgens de Maorilegende het volgende: de kano Araiteuru had op zijn ontdekkingsreis grote pompoenen aan boord. De kano leed echter schipbreuk en verloor alle pompoenen. Die spoelden aan op deze plek. Wetenschappers echter denken dat deze rotsblokken zo’n 65 miljoen jaar geleden gevormd zijn. Het is in ieder geval erg indrukwekkend en het lukt me niet om er eentje te verplaatsen.

De laatste daagjes spendeer ik in Timaru waar we Daniel’s tiende verjaardag voorbereiden. Zondag is het dan zover en acht jongetjes komen op zijn feestje. We versieren koekjes, doen een groot racespel en eten zelfgebakken taart en boterkoek. Aan het eind van de middag vertrek ik naar Christchurch om de volgende dag naar Cairns af te reizen. Van de winter op naar de zomer. Toch verlaat ik Nieuw-Zeeland met een dubbel gevoel.