QLD - Righto, three farms in a row

Eind juni moet ik verkassen, omdat de dochter van Angela en Peter langskomt van overzee. Ik kan een weekje bij de buren, Prue en Mark, 3 kilometer verderop verblijven. Zij hebben geen schapen maar koeien en runderen. Ze spreken daarom altijd over cattle in plaats van cows. Het zijn geen melkkoeien maar het gaat om het vlees. In grote paddocks lopen ze dan ook lekker te grazen. Ze zijn een stuk nieuwsgieriger dan schapen en zijn erg geïnteresseerd in het hekwerk dat ik aan het verrichten ben. Ook bij het oprapen van grote stukken hout die we uiteindelijk op een brandstapel gooien, voel ik me erg aangestaard door de cattle. Goede stukken hout zaag ik in stukken zodat we die kunnen gebruiken voor de openhaard. Verder maai ik het gras rondom het huis. Dit ziet er niet alleen mooier uit, maar heeft ook een functie; Het vat minder snel vlam in droge tijden en dient daardoor als een firewall.

Nederlands
Elke dag om 12.30 uur wordt het NOS Journaal van 20.00 uur (van de dag daarvoor) uitgezonden. Altijd leuk om weer even Nederland te zien. Ik spreek een aantal keren af met de vrouw van de dominee van Gunnedah. Ciska is Nederlands en meer dan 30 jaar geleden naar Australië geëmigreerd. Het is fijn om weer Nederlands te praten, maar moet soms echt zoeken naar woorden! Ik ga een weekendje naar Sydney en bezoek daar ’t Winkeltje ook wel de Dutch Shop genoemd. Het is een typisch Volendams huis op een industrieterrein met grote klompen bij de ingang. In de winkel kun je van alles krijgen: van beschuit, stroopwafels en drop tot aan erwtensoep, rookworst en frikadellen. Ik verlang erg naar hagelslag en sla dan ook groot in. Achter de winkel is een soort van bruine kroeg met op elke tafel een bosje (nep)tulpen en grote Heinekenaffiches aan de muur. Als lunch bestel ik een broodje kroket. De eigenares woont al 50 jaar in Australië maar heeft gelukkig haar Haagse accent behouden. ’t Was fijn om na zes maanden weer even in ‘Nederland’ te zijn.

Toowoomba – Crows Nest – Haden
Begin juli zit mijn tijd in Gunnedah erop. Van Bodile, een Nederlands meisje dat ik had ontmoet in Nieuw-Zeeland heb ik een nieuw boerenadres gekregen in de buurt van de bijzondere naam Crows Nest. Ik kan een lift naar Toowoomba krijgen. Na een aantal uren passeren we de grens tussen New South Wales (NSW) en Queensland (QLD), we rijden door het plaatsje Texas en als we in de buurt van Toowomba komen zie ik veel Duitse straatnamen zoals Alt Haus Road en Heinmann Road. De huizen zijn hier gebouwd op palen, zodat zomers een fijn briesje onder de huizen waait om het huis te koelen. Eindelijk na 8 uur rijden en 527 kilometer afgelegd te hebben kom ik aan in Toowoobma waar Toni mij oppikt. Vanaf hier is het nog een uurtje rijden (41 km) naar de boerderij in Haden. Hier ontmoet ik haar man Richard en de drie honden en katten.

De volgende dag word ik al vroeg wakker van de haan en de verschillende koeien die loeien. Toni en Richard hebben verder elf geiten, drie paarden, verschillende vogels en kippen die lichtblauwe eieren leggen. Heerlijk voor lunch. ’s Avonds ontbreekt een van de geiten. Met zaklampen zoeken we de weilanden af. We vinden de ontbrekende geit met twee pasgeboren geitjes. Superlief! De komende dagen is mijn taak om ervoor te zorgen dat de moeder aansterkt met wat extra voedsel en te kijken of de geitjes zich goed ontwikkelen. Na een paar dagen klimmen ze al op rotsen en rennen ze heen en weer. Een week later worden nog een keer twee geitjes geboren en kun je al goed zien hoe de eerste twee gegroeid zijn! Wist je trouwens dat geiten rechthoekige pupillen hebben?

Cattle
Ook een aantal kalfjes wordt geboren. De moeder likt haar kalfje schoon en een van de kalfjes komt nieuwsgierig op mij af. De oudere kalveren, weaners genoemd, staan in een yard (soort van open stal) bij elkaar. Ik geef hun twee keer per dag te eten: een mix van sojaschillen, pindaschillen, maïskorrels en witte en rode kafferkoren (aldus Google Translate. In het Engels heet het sorghum). Een oudere koe mag ik op de ouderwetse manier melken. ’t Gaat eigenlijk best goed, maar waarschijnlijk bij lange na niet zo snel als hoe er tegenwoordig gemolken wordt. Dit proces zie ik bij de plaatselijke dairy waar we twee keer per week verse melk halen. De melkkoeien (zwart/witte Frisian cows) worden naar binnen geloodst waar ze lekker kunnen eten. Tegelijkertijd wordt een melkapparaat op hun uiers gezet en hiermee gemolken. Na de eerste groep volgt de volgende en nadat de laatste koe gemolken is halen we een emmer verse melk uit de grote gekoelde melktank in de schuur ernaast. Thuis schenken we deze over in glazen flessen. Verser kan niet! Ook brengen we een van onze kalveren naar de meat works. Dit is een abattoir waar we op een zondagavond het kalf afleveren, een formulier met alle gegevens over hem door een brievenbus gooien en vijf dagen later weer ophalen, geslacht en al. De weken erna geniet ik van heerlijke steaks, sausages, corned beef en oxtail (dit is dus de koeienstaart!). Op een van mijn laatste dagen op de boerderij gaan we de weaners brandmerken. We brengen de groep naar een soort van open hokken die steeds nauwer worden en afgesloten kunnen worden met hekken. Een voor een worden het hoofd en lichaam klem gezet, zodat Richard met een bloedhete tang de bil kan brandmerken. Dit stinkt behoorlijk en af en toe is er zelfs vuur te zien wanneer de vacht vlamvat. Gelukkig is dit van korte duur. Verder verwijdert Richard bij een van de kalfjes haar hoorns met een grote tang. Met de hoorns kan het namelijk andere kalveren verwonden en dat is niet goed voor het vlees.

Tomorrow When the War began – John Marsden
Op televisie zie ik een documentaire over de auteur John Marsden. Zodra hij begint over zijn succes van de Tomorrow Series gaat er een belletje bij mij rinkelen. Dit zijn de boeken die Victor en ik verslonden op de middelbare school. Een superspannend verhaal over een groep teenagers die tijdens de Kerstvakantie gaan kamperen. Als ze na vijf dagen terugkomen is een oorlog uitgebroken en zijn de boerderijen en huizen in de stad verlaten. Ik besluit om de 7-delige serie weer te gaan lezen. Dit keer in het Engels en het is wederom erg verslavend. Ik kan me er nu een nog betere voorstelling van maken dan pakweg 15 jaar geleden, omdat ik in een boerenomgeving ben: ik weet nu wat een ute is; met het woord chooks worden de kippen bedoeld; ik zie oude auto’s aan het eind van een property staan die niet meer op de weg mogen rijden, maar gebruikt worden door de kinderen die met de schoolbus naar school gaan (vaak staat het woonhuis enkele kilometers verderop); ik snap het wanneer ze het over drenching the sheep of mustering the cattle hebben (vaccineren en bijeendrijven van vee); en ik denk aan het boek Lord of the Flies en de gedichten geschreven door de soldaten in de Eerste Wereldoorlog die we voor Engels lazen waar John Marsden ook naar verwijst.

Winter
De winter is aangebroken en op enkele plaatsen heeft het zelfs gesneeuwd. Dat is sinds 1984 niet meer voorgekomen in Queensland. Bij ons is er alleen vorst aan de grond bij zo’n 2 graden. Vooral ’s ochtends vroeg (rond 06.45 uur gaat de zon op) en ’s avonds en ’s nachts (17.15 uur gaat de zon onder) is het koud. Wel wordt het hier elke dag een beetje langer licht. Er is wederom geen centrale verwarming, maar slechts één houtoven die het hele huis verwarmt. Overdag echter stijgt de temperatuur naar de 14 à 18 graden en schijnt de zon volop. Soms voelt de zuidenwind afkomstig uit Antarctica koud aan. Maar gelukkig ben ik nu aan deze ‘winterse’ temperaturen gewend, want ik ga weer een aantal weekjes naar Nieuw-Zeeland toe. Onder andere om te skiën. Ik blijf het een gek idee vinden om juli/augustus winter te noemen.

Ipswich en Brisbane
Via wederom Oom Vic heb ik het adres gekregen van een oude schoolvriendin van hem. Cecile woont in Ipswich dat op de weg naar Brisbane ligt. We hebben bijna tijd tekort om alle verhalen over Indië, Holland en het leven in Australië te vertellen, te beluisteren en te zien aan de hand van foto’s. Erg interessant!

Uiteindelijk ga ik naar Brisbane waar ik nog een dag de South Bank verken. In 1988 werd hier de World Expo gehouden en dat heeft een enorme boost gegeven aan de voorheen ‘slaperige doorreis’ stad. Het doet me denken aan Barcelona waar de Olymnpische Spelen van 1992 ook gezorgd hebben voor een flinke opleving van de stad. De paviljoens zijn nu omgetoverd tot grote musea en ik bezoek de Queensland Gallery of Modern Art (GOMA) met veel Japanse en Aboriginal kunstwerken. Verder is er een strand aangelegd, Streets Beach genoemd. Het is alleen een beetje te koud om een duik te nemen. Ik maak nog een wandeling door de botanische tuin en geniet weer van de hoogbouw. Het is wel even wennen na het boerderijleven!